مجموعه ای خام از ایده ها

یادداشت مرتضی شمس آبادی بر مجموعه نمایشنامه های آسان حسن دولت آبادی

برای گروه تئاتر مدرسه به دنبال یک نمایشنامه خوب بودم. غالب نمایشنامه هایی که می دیدم برای کودکان و نوجوانان نوشته شده بود، بیشتر مناسب بچه هایی با مقاطع پایین تر از کلاس چهارم دبستان بود. با توجه به آنچه دیدم و تورق های کوتاه نتوانستم اثری پیدا کنم که مناسب آن بچه ها باشد. 

بچه هایی که دیگر بچه نیستند، نمایش ها و داستان های ساده و عروسکی راضی شان نمی کنند و برای اینکه کاری را با شوق و لذت انجام دهند باید کاری سرسنگین تر جدی تر از کارهای موجود در بازار باشد.

مجموعه ای را دیدم با عنوان نمایشنامه های آسان که در چندین جلد برای مقاطع گوناگون تحصیلی گردآوری شده بود. به همت حسن دولت آبادی. اول کمی گیج بودم برای انتخاب یکی از جلدها. سر آخر جلد پنجم را تهیه کردم و خواندم.

سبک این کتاب ها به این صورت است که نمایشنامه کوتاهی را می آورد، سپس طرح پیشنهادی برای کارگردانی آن و بازیگری عروسکی و غیرعروسکی نگارش شده. بعد از آن تحلیل کوتاهی از شخصیت های نمایشنامه و گفت و گوی پیشنهادی پیش از اجرا که جملات قصاری است از بزرگان در حیطه و نزدیک به موضوع نمایش.

جلد پنجم این مجموعه پنج نمایشنامه داشت. با توجه به قیمت هر جلد و سبکی که برای آن انتخاب شده بود دیگر تمایلی به تهیه سایر کتاب های این مجموعه نداشته و ندارم، اما این کتاب بی برکت هم نبود. از نمایشنامه "کاش یه ماشین داشتم که مشق هام رو می نوشت" الهام گرفتم و نمایشنامه "رویای شیرین بهنام" را برای گروه تئاتر مدرسه آینده سازان تهران نوشتم که به نظرم کار خوبی هم از آب درآمد.

نمایشنامه خوب برای گروه سنی کودک، نوجوان و جوان از نیازهای فرزندان و مربی های ایشان است که متاسفانه گمان نمی کنم در این طیف از گروه سنی بتوان آثار خیلی خوبی را با شمار بالا ذکر کرد. هرچند آقای دولت آبادی، خود به همین دلیل به تالیف این مجموعه نمایشنامه روی آوردند اما هنوز هم گمان می کنم باید در این حوزه به طور جدی تر کار شود. 

نمایشنامه خوب، فیلم خوب، انیمیشن خوب، تئاتر خوب نیاز کودکان و نوجوانان ماست. چند اثر این چنین در طول سال برای این قشر مهم و حساس جامعه آماده می شود و آیا این تعداد اندک برای پرکردن اوقات فراغت و خوش کردن ساعات ایشان کافی است؟ بی شک خیر.
کاش روزی به این باور و ایمان برسیم که کار کودک و نوجوان جدی تر و مهم تر از هر حوزه دیگر است و روز به روز بیشتر به آن نیازمند خواهیم بود. کاش بتوانیم اولویت های تولید و تهیه آثار فرهنگی و مکتوب خود را به درستی تشخیص دهیم و قبول کنیم کودکان و نوجوانان مهمترین قشر در جامعه اند.

29 تیر1397