تودیع

به چشمت چشم می دوزم

به رویت، واژه ات، لبخند و تصویرت

به چندین بار و چندین روز گوش دل سپارم حرف هایت را

نمی آیی...

از اول باز می خوانم

تمام جمله هایت، شعرهایت را

تمام نامه هایی که ندادی و

تمام حرف هایی که نگفتی ام

نمی آیی...

به چشم جان ببینم عکس هایت را

که در آن ها نبوده هیچ جایی از برای من

و چشم پرسش و اما اگر دارم به آن هایی که در عکسِ تو همراه اند

چه کم بودم ز آن ها کاو نبودم من...

نمی آیی...

به هر شبواژه شبلحظه

به هر هنگامِ صبحِ گاه بی هنگام می خوانم تو را بلکه ببینم باز رویت را

دریغا تو...

نمی آیی...

تو را عادت شده تا بی خبر بگذاری ام باشد

تو را عادت شده تا بی سحر بگذاری ام باشد

تو را عادت شده تا بی گلایه، بی دلیل و حرف و شکوایه تو را باشم،

تو را باشد

و من را عادتِ پی جویی از احوال تو، عادت

نمی آیی...

تمام سال هایی که گذشته است و مرا دیگر نمی آید

به سر اندیشه ام بودی و در دل داشتم امید روزی را که می آیی

خودت

بی آنکه چیزی گویمت یا گویدت آهی

تمام لحظه هایی که 

تصویرت نگه کردم که جایی خارج از تصویر بینم از تو و حالت 

گذشته است و سپیده ست عمر بگذشته

نیامد از تو گه گاهی

ندایی

واژه ای

آهی

نمی آیی...

خیال خام من را پخته کرد این آروزهایی که راهی نیستش تا واقعیت لحظه ای، باری

خیالم خام بود و تو

نمی آیی...

تو را خوش باشد آن کس را که یار و همرهِ همواره ات دانی

و می مانی به پای پا قدم هایش

تو را خوش باد آن چیزی که پیشِ روی خود داری و 

خوش باشد هر آن چیزی که از احوال تو بگذشت بسیاری

گمانم این خطای بی خطا از جان و دستم بوده بسیاری

که بسپردم تو را و سویت آوردم

چه جای شکوه یا لبخند وقتی که

چه خواهم من

چه خواهی تو

نمی آیی...

مرا این هم قبول از تو...

ندارم هیچ اسراری

ببخشایم اگر رنجاندمت با سطرهایی کهنه-تکراری

سلامت باد چشمانت

سلامت باد عطر تن لباس و جام گیسویت

سلامت جانت و آری

تو را باشد سفرها بی خطر، خوش

مقصدت پُر گُل

تو رو... آری...

و می دانم اگر رفتی ز من کاو سال ها رفتی...

دگر این جا نمی آیی...